محمد موسوی: از مردم خجالت می‌کشم اما قول می‌دهم المپیکی شویم

پای ثابت تیم ملی والیبال ایران در تمام موفقیت‌ها و حتی شکست های سال قبل "سیدمحمد موسوی عراقی" بوده است؛ بازیکنی که گاییچ، حسین معدنی، ولاسکو یا کواچ هرگز نتوانستند از او چشم‌پوشی کنند. پسر دزفولی تیم ملی والیبال ایران همیشه یکی از بهترین های تیم ملی بود و هیچ گاه از فتح قله های رفیع تر موفقیت سیر نمی شود. موسوی که در سال های قبل عناوینی چون بهترین دفاع مسابقات باشگاه های جهان و بهترین مدافع دور مقدماتی لیگ جهانی 2013 و 2015 را به دست آورده بود، در جام جهانی 2015 ژاپن هم خوش درخشید به عنوان بهترین دفاع روی تور مسابقات معرفی شد.

هر چند تیم ملی والیبال ایران در جام جهانی عملکرد قابل قبولی نداشت، اما موسوی تقریبا در اکثر بازی‌ها نمایش درخشانی داشت و به عنوان یکی از امتیازآورترین بازیکنان میدان معرفی می‌شد. او بعد از باخت‌های متوالی ایران در جام جهانی صادقانه از مردم ایران عذرخواهی کرد و از تلاش بیشتر برای کسب سهمیه المپیک خبر داد.

او با همان نجابت مثال زدنی و همیشگی‌اش به قول خودش این روزها خجالت می کشد تا بین مردم برود و نمی داند در برابر سوال‌ آن‌ها درباره دلایل ناکامی ایران در جام جهانی چه باید بگوید. اما مثل همیشه به توانایی های خود و تمیش باور دارد و قاطعانه صعود به المپیک و جبران نتیجه جام جهانی را قول می‌دهد.

مشروح گفت‌وگوی اختصاصی ایسنا با محمد موسوی را می خوانید:

*قبل از جام جهانی معتقد بودی، این سخت‌ترین تورنمنت پیش روی تیم ایران است

من با هر کدام از بازیکنان، داوران یا ناظران صحبت کردم همه از برگزاری مسابقات به این شیوه ناراحت بودند. واقعا این رقابت ها جدول عجیب و سنگینی دارد. 11 بازی در 15 روز خیلی کار را سخت می‌کند. به نظرم یکسری تیم ها می توانستند اصلا در این مسابقات نباشند تا سایر تیم ها با استراحت بیشتر و فشار کمتر بازی می کردند، در نتیجه کیفیت همه بازی ها بالاتر می رفت.

*چرا تیم ایران نتوانست مثل همیشه بجنگد و پیروز شود؟

از نظر روانی و بدنی فشار زیادی روی بازیکنان بود. خستگی، فشار بازی های سنگین در سال های مختلف، اشباع شدن از برد ، مصدومیت های کهنه و یا خیلی چیزهای دیگر شاید می توانست دلیل باخت های ما باشد. جو خوبی در جام جهانی برای ما پیش نیامد و همه این ها موجب شد که شرایط روحی و روانی تیم مناسب نباشد. وقتی تیم روی دنده برد نیست همه این عوامل و ده‌ها موضوع دیگر کنار هم جمع می شود اما شخصا معتقدم در این مسابقات اگر بازی اول را به آرژانتین نمی باختیم، شرایط ما به این شکل نمی شد.

*آیا برخی از بازیکنان به نظر انگیزه کافی برای موفقیت نداشتند؟

شاید برخی بگویند این بهانه است اما باور کنید شالکه تیم ما بعد از بازی با آرژانتین از هم پاشید. بعد از آن انگار باخت برای ما عادی شده بود. واقعا با تیم سوم هم بازی کنیم استرالیا را می بریم.

در پاسخ به سوال شما هم می گویم که من در مورد تیم صحبت می کنم. در ورزش های تیمی بازی خوب یک نفر مطرح نیست. خود من هم شرایط خیلی خوبی نداشتم. به هر حال در جریان مسابقات شرایط بدی بوجود آمده بود. مردم انتقاد می کردند. ما هم می دانستیم بعد از چند باخت شانسی برای کسب سهمیه المپیک نداریم. همین موضوع انگیزه ها را می گرفت. خیلی از بازیکنان از نظر روحی و ذهنی تحت فشار زیادی بودند. من هم تلاش کردم تا جایی که می توانم در خدمت تیم باشم و شرایط را تغییر دهم. ولی چون تلاش های ما ظاهر خوبی برای مردم نداشت، خودم از باخت ها خجالت می کشیدم.

*آیا افت بدنی و جسمانی بازیکنان طبیعی بود؟

همانطور که گفتم واقعا فشار زیادی روی تیم بود. خود من هم فشار زیادی را متحمل شدم. تنها بازیکنی بودم که هر 11 بازی را به طور ثابت کار کردم. گاهی واقعا خسته می شدم و می خواستم از مربی بخواهم که مرا تعویض کند اما نمی خواستم شایعاتی که اطراف تیم ملی بود پررنگ شود و ما را به کم کاری متهم کنند.

*مردم در سال‌های گذشته همیشه حامی تیم ملی بودند، چرا در این دوره تیم ملی آماج انتقادها شد؟

مردم به گردن ما حق دارند. گلایه نمی کنم. درست است که برخی حرف ها خیلی تند و گاهی بدون سند است، اما معتقدم رفتار خود ما در زمین موجب شد که این انتقادها عنوان شود. در لیگ جهانی مردم همواره از ما حمایت کردند چرا که دیدند بچه ها چگونه می جنگند. تیم فوتبال مقابل آرژانتین باخت اما مردم دیدند که فوتبالیست ها 90 دقیقه تلاش می کنند و زورشان به آرژانتین نرسید به همین خاطر بعد از باخت هم به خیابان ریختند و شادی کردند. مردم انتظار داشتند که تیم ملی والیبال در جام جهانی بهتر کار کند و بجنگد.

*اما خیلی ها هم به رفتار بازیکنان خارج از زمین انتقاد می کنند؟

متاسفم اما حریم شخصی هر کسی محترم است. چه والیبالیست و چه هر فرد دیگر. نباید خیلی در زندگی شخصی افراد ورود کرد. ما هیچ گاه خارج از زمین والیبال عرف را زیر پا نگذاشتیم اما اینکه می گویند چرا والیبالیست ها با هم به رستوران رفتند یا اینکه چرا فلان ورزشکار الان در عکس لبخند می زند، واقعا درست نیست. ما کل وقت و انرژی خود را برای والیبال می گذاریم و این درست نیست که برخی تصور کنند حق نداریم که یک شام در رستوران بخوریم. یا برخی بگویند چرا به مراسم عروسی دوست‌ات رفتی؟

از نظر من حریم شخصی هر فردی به خودش مربوط است، مگر اینکه رفتاری خلاف عرف جامعه صورت بگیرد. شاید مردم ندانند وقتی تیم می بازد خود من تا ساعت 4 صبح نمی توانم بخوابم. ما هیچ امتیاز مالی و ریالی از تیم ملی نداریم فقط برای کسب افتخار برای تیم ملی کشور خود بازی می کنیم. ایرانی هستیم. عضو تیم ملی هستیم که فقط افتخار می کنیم. برخی تصور می کنند که لابد والیبالیست ها چقدر پاداش می گیرند. اما حالا چه بشود که ما بعد از مدت ها تمرین در مسابقاتی شرکت کنیم و قهرمان شویم و مسئولان قولی بدهند و بعد از مدت ها به قول خود وفا کنند تا مثلا چند درصد از درآمد یک ورزشکار را به او بدهند. من واقعا ناراحت می شوم که می ‌گویند پول، والیبالیست ها را خراب کرده، کاش قدری بررسی می کردند که مثلا دارایی کل بازیکنان والیبال چقدر است. کسی می‌داند که نصف بچه های والیبال در تهران خانه ندارند؟ نمی دانم چرا برخی بدون سند و مدرک حرف می زنند.

*شما قبل و بعد از آمدن کواچ به ایران حامی او بودید، حالا چقدر او را مقصر می دانید؟

کواچ هر چه می توانست برای تیم ما کرد. هر مربی شیوه کار خودش را دارد. ایراد این بود که شاید کادر فنی خیلی سعی می کرد تا به نظرات مختلف توجه کند. در تیم ملی لازم است که همه روحیه بالایی داشته باشند و به هم اعتقاد داشته باشند.

*حالا خیلی ها می گویند که باید طول لیگ برتر را کوتاه کرد و باز هم اردوهای بیشتری برای تیم ملی قبل از انتخابی المپیک گذاشت؟

نمی توان طول لیگ برتر را کوتاه تر از این کرد. واقعا سال قبل هم لیگ برتر فدای تیم ملی شد. لیگ ما همیشه پویا بود. تیم ملی هم خوب نتیجه می گرفت. سال قبل لیگ شرایط سختی را برای بازیکنان بوجود نیاورد. خود من نهایتا در چهار بازی هم به خودم فشار نیاوردم. بازیکنانی که شرایط حرفه ای داشته باشد از لیگ سنگین استقبال می کنند. لیگ باید گرمای لازم را داشته باشد.

قبول دارم که بعد از لیگ فرصت تمرین برای انتخابی المپیک کوتاه است اما شرایط برای همه تیم ها همین است. ما بعد از لیگ داخلی حدود یک ماه و نیم تا انتخابی المپیک زمان داریم. البته شاید اگر کادر فنی تغییر کند، کار سخت‌تر بشود تا به آن شرایط آرمانی برسیم. ما خودمان می دانیم که کار سخت است و المپیک برای ما آنقدر مهم است که تمام تمرکز خود را روی مسابقات انتخابی بگذاریم. الان به نظر من مشکل فنی و تکنیکی و بدنی نداریم. مشکل اصلی تیم ملی روحی و روانی است. ما یک نفر می خواهیم که تیم را جمع کند. باید کسی باشد که شرایط ذهنی، اعتماد به نفس و انگیزه را به تیم ما برگرداند.

*در جام جهانی باز هم به عنوان بهترین دفاع روی تور معرفی شدی، آیا این موفقیت خستگی تو را از بین برد؟

خب خیلی دوست داشتم که تیم ملی در جام جهانی نتیجه بگیرد. به همین دلیل نهایت تلاشم را کردم. من از بچگی دفاع را خیلی دوست داشتم. لذت بخش ترین کار در والیبال دفاع روی تور است. اگر چندین اسپک بزنم به اندازه یک دفاع روی تور برایم لذت بخش نیست. با همه این ها خودم هیچ گاه خیلی درگیر این موضوع نیستم و ذهنم را درگیر نمی کنم که بهترین باشم یا نباشم. مهم این است که تیم موفق باشد. با این حال از کسب عنوان در این دوره خیلی خوشحال شدم. من در دوره قبل جام جهانی دو برابر بهترین دفاع آمار موفق داشتم اما آن سال فقط به بازیکنان چهار تیم اول جایزه دادند. در آینده می‌توانم به این کاپ افتخار کنم و یادگار خوبی برایم بماند.

*سخن پایانی؟

پیشنهاد می کنم همه دوستان، منتقدان و رسانه ها در این مقطع بحث فردی را در تیم ملی کنار بگذارند. باور کنید فشار زیادی روی بازیکنان است. حرف ها مطرح شده و بهتر است الان مطبوعات دیگر بیش از این به تیم فشار نیاورند. بازیکنان تیم ملی روی بردها خیلی متعصب هستند. من خودم از مردم خجالت می کشم و حتی دوست ندارم از خانه بیرون بروم. خیلی سخت است که در ورزش قول بدهید اما قول می دهم که تیم ملی به المپیک برود و از همه می‌خواهم کمک کنند تا تیم ملی به شرایط آرمانی برگردد.